Dyrektor Muzeum Rzemiosła w Krośnie zaprasza na uroczyste otwarcie wystawy tkaniny, rzeźby miękkiej i miniatur „W cieniu natury III” autorstwa Emilii Cecylii Domańskiej. Wernisaż odbędzie się w piątek 13 października 2023 roku, o godz. 18.00 w Piwnicy PodCieniami (Krosno, Rynek 5), wstęp wolny. Wystawę będzie można zwiedzać do 04.11.2023 roku.
Emilia Cecylia Domańska – ukończyła Wydział Architektury Wnętrz PWSSP w Poznaniu w pracowni prof. Jana Węcławskiego. Dyplom z wyróżnieniem. Jako dodatkowe specjalizacje wybrała formy przemysłowe i grafikę użytkową. Malarstwo studiowała u prof. Tadeusza Brzozowskiego, a naukę o przestrzeni u prof. Jana Berdyszaka. Od roku 1980 pracuje w dziedzinie tkaniny artystycznej, a od 1989 – zajmuje się malarstwem akwarelowym.
Swoje prace prezentowała na 30 wystawach indywidualnych, m.in.: Wrocław, 1996 (tkaniny); Görlitz, 1994 (tkaniny i akwarele); Frankfurt n/Odrą, 1995 (tkaniny i akwarele); Gdynia, 1999 (tkaniny); Warszawa, Galeria „U” (2004) i Galeria „Abakus” (2019); Poznań, PGK Centrum, 2001 (tkaniny i akwarele); „Galeria Pod Schodami” PGK Centrum, 2005 (akwarele, rzeźby miękkie); tkaniny (2007), akwarele (2008, 2009), tkaniny i akwarele (2011, 2016, 2019, 2022). Uczestniczyła w 240 wystawach zbiorowych sztuki tkackiej i akwarelowej, m.in.: Międzynarodowe Nadbałtyckie Triennale Miniatury Tkackiej, Gdynia (1995 – Wyróżnienie, 1997 – Grand Prix, 1999, 2001, 2004, 2007, 2010, 2013) a następnie w Baltic Mini Textil Gdynia (2021, 2022); Ogólnopolska Wystawa Tkaniny Unikatowej, Łódź (1981 – Złoty Medal ZPAP Okręgu Łódzkiego, 1985, 1992, 1998, 2004, 2007, 2010, 2013, 2016 – Nominacja do Nagrody); Ogólnopolska Wystawa Miniatury Tkackiej, Łódź (1981, 1985, 1992, 1998, 2004, 2007, 2010, 2013, 2016 – Nominacja do Nagrody, 2019); Międzynarodowe Triennale Tkaniny, Łódź (1988, 2001, 2010); Międzynarodowe Biennale Miniatury Tkackiej, Szombathely (1984, 1986, 1988, 1990, 1992); Międzynarodowa Wystawa Sztuki Miniaturowej, Toronto (1989, 1990
–Wyróżnienie, 1991, 1995, 1996 – Wyróżnienie, 1997); Wystawa Tkaniny Polskiej „Konsument Art”, Norymberga (1988, 1990); Międzynarodowa Wystawa Miniatury Tkackiej, Melbourne (1988); Międzynarodowy Konkurs Sztuki “Art Horizons”, Nowy Jork (1990); Międzynarodowa Wystawa Miniatury Tkackiej „Mexico – Polonia”, Meksyk (1991); Ogólnopolska Wystawa Miniatury Tkackiej, Jelenia Góra (1996, 1998); Międzynarodowa Wystawa Sztuki Współczesnej, Barcelona (1998, 2001); Międzynarodowa Wystawa Tkaniny “Textile Fair Competition”, Kioto (1987, 1989); International Crafts Festival’92, Toyama-Takaoka (1992 – Award of Recognition); Międzynarodowa Wystawa Miniatury Tkackiej “Miniatures 2000” Museum of Art, Philadelphia (2000); Międzynarodowe Biennale Artystycznej Tkaniny Lnianej „Z krosna do Krosna”, Krosno (2000 – Wyróżnienie, 2002 – Wyróżnienie, 2004, 2006 –Wyróżnienie, 2010, 2016, 2022 – Wyróżnienie). Uczestniczyła w wielu wystawach malarstwa akwarelowego, wśród których najbardziej ceni udział w 46. i 47. Salonie Sztuk Plastycznych w Béziers, Francja (2002 – Złoty Medal w dziedzinie akwareli) oraz w 9, 10, 11, 12 Międzynarodowym Salonie Akwareli, Uckange, Francja (1999 – Nagroda Specjalna, 2000, 2001, 2002).
Kuratorka i uczestniczka Ogólnopolskich Wystawa Malarstwa – Galeria Pod Schodami, PGK Centrum, Poznań: „Pejzażyści – Malarze Przestrzeni” (2012, 2016, 2023); „Żywe i Martwe Natury” (2013), „Akt i Cień” (2014), „Natura Abstrakcji” (2001, 2022) jak również kuratorka 25 wystaw indywidualnych zorganizowanych w wyżej wymienionej galerii. Organizatorka 40 ogólnopolskich plenerów malarskich.
Prace Emilii Cecylii Domańskiej znajdują się w zbiorach Centralnego Muzeum Włókiennictwa w Łodzi, Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim, Muzeum Sztuki Współczesnej w Szczecinie, Muzeum Rzemiosła w Krośnie, Muzeum Miasta Gdyni i w LongHouse Fundation w Nowym Jorku. Od 2000 roku jest członkiem Association Des Artistes Peintres, Sculpteurs, Architectes, Graveurs, Dessinateurs Fundacji Taylora w Paryżu.
W cieniu natury
Jesteśmy otoczeni materią – miękką, gładką, napiętą, bezwładną. Wrażliwi na siłę wiatru, słońca, powietrza, deszczu, wody. Nasze ciało cały czas narażone jest na działanie tych sił. Rozwinęło to szczególnie zmysł dotyku – jeden z najpierwotniejszych. Tkanina nie stwarza iluzji tak jak malarstwo, jest medium konkretnym – podobnie jak materia. Wzmocniona metaforą jest medium doskonałym. Może operować światłem, kolorem, strukturą, skalą, może współgrać z przestrzenią wnętrza. Na otwartej przestrzeni może być architekturą – małą architekturą współdziałającą ze słońcem, wiatrem, powietrzem, roślinnością – miękką, otulającą, wygłuszającą lub gładką, przeźroczystą, napiętą, chroniącą od deszczu lub formowaną przez wiatr. Samoczyszczącą się, podlegającą przewidywanej przez architekta-tkacza samodestrukcji. W przyszłości, mimo uprzemysłowienia, zostanie tęsknota za dotykiem naturalnych włókien. Powolne tkanie sprzyja kontemplacji, wycisza, porządkuje myśli. Dla zdrowia emocjonalnego konieczny jest kontakt z naturą, z jej rytmem i pulsem. Przewiduję, że szczególnie rozwinie się miniatorstwo tkackie. Miniatura powstaje szybciej. Szybciej zostaną rozładowane spiętrzone przez życie emocje, problemy, dla których trzeba znaleźć celną metaforę.
Często wybieram małą formę do spotęgowania wyrazu artystycznego. Miniatura, mimo że mała, może unieść jednak ważkie problemy natury filozoficznej, np. pytanie o granice tolerancji wobec ingerencji człowieka w naturę; które działania i wynikające z nich emocje stwarzają dobro, a które wprowadzają w krąg zła? Interesuje mnie ludzki, niewidzialny, tajemniczy język emocji, żywiołów, spleciony z siłami natury. Zagadnieniu temu zostały poświęcone prace takie jak: Prowizorium l i Prowizorium ll (1992), Intuicja (2005), Terra l (2000) i Terra ll (2001), cykl Ciała (2022), wielkoformatowa tkanina Katedry (2016), Obiekty (2016) oraz miniformy zatytułowane: Obiekt (2010) i Obiekty II (2021).
Czasami pracuję tylko nad możliwościami formalnymi – jak między innymi w miniaturze Napięcie, opór – bezsiła, bezwład (2016 ). Opis działania: napięłam na ramę osnowę, gładkie nici lniane, gęsto co 2 mm. Przeplotłam tymi samymi nićmi formę w kształcie trójkąta, czując wyraźnie opór. Po odcięciu osnowy uwolniłam większą część sił. Utkana forma naturalnie zwinęła się, tworząc rzeźbę. Każda materia gromadzi inne napięcia. Inne napięcia ma materia miękka np. trawy, inne twarda (skała, stal), inne materia płynna np. woda. Można ten fakt wykorzystać do budowy form przestrzennych związanych z żywą architekturą pejzażu lub do budowy miniform. Podobnie rzecz ma się w miniaturach Redukcja napięć 1 i Redukcja napięć 2 z 2022 roku.
Na plakat i okładkę mojej wystawy indywidualnej w Krośnie W cieniu natury III wybrałam pracę zatytułowaną Terra II o wymiarach 30×30 cm, wykonaną w 2001 roku. Utkałam ją techniką gobelinu na ciemnoszarej osnowie, lekko nabłyszczanej – z dwóch lnianych gatunków nici i jednej konopnej nieprzędzionej – podobnie jak pracę Terra l z 2000 roku. Jedna nić gładka, miękka i oblepiona puchem z lnu, druga – twarda, gładka, wzmocniona apreturą, trzecia – z nieprzędzionych włókien konopi. Różnica grubości nici i siły fizyczne różnie rozprężające osnowę sprawiły, że powierzchnia tkaniny naturalnie płaskorzeźbiła się, odsłaniając odcisk stóp na ziemi. Pionowe zaprasowanie pomiędzy odciskami stóp stworzyło kompozycję monumentalną sugerującą odwieczny dualizm dwóch ścierających się tu na Ziemi sił – dobra i zła, czyli ciągła niepewność człowieka. Pierre Teilhard dr Chardin – słynny wyklęty jezuita, paleontolog w dziele Fenomen człowieka napisał: „Śmierć jest istotną dźwignią w mechanizmie życia i w jego wznoszeniu się ponad zło samotności i lęku. Jest to wielki lęk (właściwy człowiekowi) świadomości budzącej się do refleksji w ciemnym wszechświecie, w którym światło potrzebuje całych wieków, aby do niej dotrzeć, we wszechświecie, którego jeszcze dobrze nie rozumiemy, ani nie wiemy, czego od nas chce…”
Emilia Cecylia Domańska
